اين تکنولوژي در 30 کشور در سخت ترين نقاط آب و هوائي جهان با 90 درصد زنده ماني “Survival Rate ” نهال ها ، اجراي موفق داشته و از سال 2015 در اغلب اين کشورها پروژه هاي بزرگي با بکارگيري آن آغاز خواهد شد.
اصل اول – تولید نهال در نهالستان به نحوی که ریشه اصلی آن مستقیم بوده و بهیچ وجه دچار پیچ خوردگی نگردد .لازم ذکر است که در مطالعاتی که این شرکت در کلیه کشورهای محل فعالیت خود انجام داده در 80 درصد موارد بدلیل بسته بودن کف گلدانها در نهالستان ریشه اصلی دچار انحراف و پیچ خوردگی گردیده و بخوبی میدانیم که در صورت وقوع این حالت نفوذ ریشه اصلی به اعماق خاک اتفاق نیفتاده و چنین گیاهی کاملا به آبیاری وابسته خواهد بود.اصل دوم – استفاده از کمپوستهای آلی و قارچ مایکوریزا درخاک گلدان در نهالستان و نیز بستر کشت نهال در زمین اصلی .قارچ مایکوریزا پس از استقرار در خاک ریسه های خود را به درون سلولهای ریشه فرستاده و برای ادامه حیات خود مواد قندی از گیاه دریافت می نماید و در مقابل ضمن توسعه در اطراف ریشه ( تا دهها متر به جوانب و اعماق ) آب و مواد معدنی موجود در خاک ( بخصوص فسفر ) را از طریق شبکه وسیع ریسه هایش به درون سلولهای ریشه پمپاژ می نماید .اصل سوم – عدم دستکاری و تخریب ساختار مویرگی ( کاپیلاری ) خاک . در بسیاری از موارد برای کاشت نهال چاله های بزرگی حفر شده و یا از تجهیزاتی استفاده میگردد که در دیواره و کف چاله ها لایه سخت و فشردگی ایجاد شده و در اثر همین موضوع توسعه ریشه در خاک و نیز حرکت مولکولهای آب از میان لوله های مویرگی موجود در خاک بسختی انجام شده یا متوقف میگردد ، بنابراین حفر چاله ای به اندازه عمق ریشه با حداقل دستکاری خاک از موارد اساسی کار با این روش است .اصل چهارم – استفاده از ظرفی بنام ” واتر باکس ” که از جنس پلی پروپیلن بوده ( البته نوع زیست محیطی و تجدید پذیر ان هم بنام گرین باکس وجود دارد ) و بمدت یکسال بر روی نهالی که با رعایت 3 اصل فوق کاشته شده قرار میگیرد و فقط یکبار در زمان کاشت 15 لیتر آب داخل ان ریخته شده و حدود 25 لیتر اب نیز پای نهال ریخته می شود . از این پس بمدت یکسال واتر باکس با نهال باقی مانده و در این مدت به هیچ آبیاری نیاز نخواهد بود . پس از یکسال نیز واتر باکس از روی نهال برداشته شده و از آن برای کاشت نهال جدید استفاده می شود و نهال قبلی نیز پس از این نیازی به آبیاری نخواهد داشت .
این تکنولوژی در 30 کشور در سخت ترین نقاط آب و هوائی جهان ( شمال آفریقا ، کنیا ، غنا ، اتیوپی ، لیبی ، مراکش ، اردن ، عربستان ، کویت ،قطر ، بحرین ، امارات ، عمان ، عراق ، افغانستان ، پاکستان ، هند ، آمریکای شمالی ، فرانسه ، اسپانیا ، اکوادور ، شیلی ، پرو ، آرژانتین ..) با 90 درصد زنده مانی “Survival Rate ” نهال ها ، اجرای موفق داشته و از سال 2015 در اغلب این کشورها پروژه های بزرگی با بکارگیری آن آغاز خواهد شد ( مانند دیوار سبز کویت در مرزهایش یا درختکاری دو طرف بزرگراه 66 آمریکا ) .
