بسیاری از نهاد های دولتی و وابسته به
دولت، گاه و بی گاه تصمیم می گیرند که زمین های تحت حیطه خود را از طریق مزایده به فروش برسانند، اما به جای این که برای قیمت گذاری زمین ها از کارشناسان با تجربه و صاحب نظر بهره گیرند از نظرات کارشناسان حقوق بگیر خودشان پیروی می کنند و آن ها چاره ای ندارند جز این که در هر مرحله کارشناسی قیمت ها را بی جهت بالا ببرند تا فی المثل نانشان حلال باشد و رضایت کارفرما را جلب کنند که در اصطلاح عامیانه به این نوع کارها می گویند خود شیرینی!
به عبارت ساده تر، کارشناس محترم برای این که حقوق ماهانه خود را از دست ندهد و کماکان امرار معاش کند، ناچار است نظریه ای را در مورد بهای زمین ها ارائه بدهد که در هیچ جای جامعه مورد قبول قرار نمی گیرد و فقط باعث خوشحالی مدیران شرکت های صاحب زمین می شود!
به همین علت، زمین ها روی دست چند دوره مدیریت می ماند و در نهایت ناچار می شوند هزینه آگهی ها را خودشان بپردازند بدون اینکه زمین ها به فروش برسد!
در حال حاضر از ظاهر امور چنین پیداست که مدیریت شرکت عمران شهر جدید هشتگرد در صدد یافتن راه حل های منطقی برای فروش زمین های شرکت است تا بلکه از طریق درآمد های حاصله پروژه های عام المنفعه را به سامان برساند.
شک نیست که یافتن چنین راهکارهایی از مهندس میریان ساخته است کما این که در نظر دارد از محل فروش زمین ها، بخش قابل توجهی از هزینه های مترو را تامین کند! ضمنا آقای مدیر عامل می گوید اگر یک مالک، احتیاج فوری به پول داشت و زمینش را ارزان فروخت، معنی اش این نیست که زمین های شرکت عمران گران است!
