بررسی عملکرد سینمای دولت در شرایطی که به یک سالگی رسیده و تیم سینمایی آن نیز در آستانه یازدهمین ماه فعالیت خود به سر می‌برد، از وجوه مختلفی قابلیت بررسی دارد. این وجوه، از منظر برنامه‌های کوتاه‌مدت عاجلانه، میان‌مدت اجرایی و بلندمدت ساختاری، قابلیت بررسی دارد.
زمانی که دولت سیزدهم، وضعیت را در دست گرفت، سینما اوضاع چندان مساعدی نداشت. دوران سیاهی، سینما را در بر گرفته بود که تاریخ 122 ساله سینمای ایران، هیچ‌گاه شبیه به آن را نیز تجربه نکرده بود. انباشته شدن جمعیت بیکار فعالان سینما، رکود مطلق در حوزه تولید، تعطیلی بسیاری از سینماها و پردیس‌های سینمایی و . . . خلاصه وضعیتی برای سینمای ایران در آستانه ورود به قرن جدید بود.
اما آنچه در چنین وضعیتی، فوری به نظر می‌رسید، آن بود که در وهله نخست، فیلم‌های مخاطب‌پسندی به سینماها تزریق شود و در گام بعدی، راهکارهایی عملیاتی شود تا مردم بپذیرند سینماها به عنوان اماکنی امن، می‌توانند اسباب سرگرمی آنها را بدون هیچ خطری فراهم کنند.
بر پایه همین الزام، دولت سیزدهم برای تحقق چنین وضعیتی، در قدم اول، حکم به بازگشایی مداوم سینماها داد. بر پایه این حکم، سینماها که در هر وضعیت رنگ‌بندی کرونایی، اولین مکانی بودند که محدودیت‌ها را اجرایی می‌کردند، از این وضعیت خلاصی یافت و ترتیبی اتخاذ شد که سینماها در شرایط قرمز کرونایی نیز همچنان با بخشی از ظرفیت خود به نمایش فیلم مشغول شوند.
