هشتاد و سومین دیدار تیم های استقلال و پرسپولیس در شرایطی برگزار شد که یک نقص بزرگ داشت نقصی که سالهاست البته در فوتبال ایران به چشم می آید و هواداران و علاقمندان را آزار می‌دهد.
به گزارش مهر، دربی ۸۳ تمام شد، هیجانی تولید شد، اما کافی نبود، حملاتی وجود داشت اما کافی نبود، زیبایی هایی هم دیده شد اما کافی نبود. چیزی کم بود وسط این دربی هیجان زده، نکته ای که قبلا بود اما این بار نبود، منهای گل، منهای نتیجه، منهای هر مسئله غیرفوتبالی دیگری باید تاکید کرد که چیزی کم بود.
به دنبال آن که می گردیم پیدایش نمی کنیم، مثل فریادی می ماند که هرگز از گلو بیرون نیامده و شما دنبالش می گردید.
دربی را مرور می کنیم، خط به خط نقطه به نقطه، یکی دو تا لایی و دریبل سرپا کمی همه را به وجد آورد اما کافی نبود که نبود. درست در میان همین بحث ها به یاد دربی‌های قبلی می افتیم، به یاد
هاشمی نسب‌ها، محرمی‌ها، منصوریان‌ها، به یاد حجازی‌ها و مظلومی‌ها و مهدوی‌کیاها و نامجو مطلق‌ها و عابدزاده‌ها، مجیدی ها، کریمی ها… بله دربی بازیکن برهم زننده قواعد را کم داشت بازیکنی که نتیجه عوض کند، بازیکنی که سایه‌اش روی دربی سنگینی کند، مثل مسی و رونالدو که خودشان به اندازه رئال و بارسا مهم هستند و رقابتشان فوق العاده جذاب و دیدنی.
دربی بازیکن تاثیر گذار و نتیجه عوض کن کم داشت، کسی که سایه داشته باشد، حضورش مهم باشد، نبودنش هم مهم باشد. دربی ۸۳ این بازیکن را نداشت، دربی ۸۳ بازیکنی که تعیین کننده باشد و نتیجه را عوض کند نداشت، نه طارمی دیگر آن طارمی است و نه رحمتی و خسرو دیگر حرف زیادی برای گفتن دارند. دربی ۸۳ کمبود ستاره داشت.
